Armağan Çağlayan’ın Samet Liçina’ya Sorduğu Çok Samimi Sorulardan En Dikkat Cazip Karşılıklar

Öykünün nasıl başladığını anlatayım size: Kerimcan benim çok yakın arkadaşım. Daha estetik olmadan, bundan yıllar evvel toys shop’da gezerken birden çığlık atmaya başladı. Bir yerine bir şey oldu sandım. “Noldu Can?” dedim, “Burda bir sürü sen var” dedi. Ve baktığımda bir sürü ben gördüm. Nitekim çok benziyorlardı. Zati aslında benim toplumsal medyada ünlü olmam estetiklerle değil, estetik olmadan da Ken’e benziyor olmamdı.

Benim babam yıllarca Almanya’da çalıştı, annem daima konut hanımıydı. Babam inşaat kesiminde çalıştı, dekorasyon işleriyle uğraştı Almanya’da uzun müddet.

Siz Almanya’da mı büyüdünüz?

Hayır ben İstanbul’da büyüdüm. Benim annem Sırp, babam Karadağlı – Montenegro. Babam yıllar evvel buraya geliyor savaş sebebiyle ve buraya yerleşiyorlar ailecek. Annem de turist olarak geliyor Sırbistan’dan. Birinci görüşte aşk yaşıyorlar ve annem bir daha Sırbistan’a dönmüyor. Sonra birinci meyveleri ben oluyorum…

Aslında 3 kardeştik, yıllar evvel kardeşimi kaybettim kanserden. İki kardeşiz artık, bir de kız kardeşim var. 

Lösemi miydi?

Evet, ne yazık ki. Bu yüzden kanserli hastalara, kanserli çocuklara çok büyük ilgim ve yardımlarım var. Zira bu ülkede nitekim lösemi hastalarının, kanser hastalarının tedavilerinin çok büyük paralar maliyetler olduğunu biiyorum. Sahiden paranız yoksa vefata terk ediliyorsunuz lösemi hastasıysanız, kanserseniz.

Hayır, sırtımı nemlendirememek. Arttan iki elim birbirine ulaşmadığı an ölebilirim diyebilirim diye düşünüyorum. 

Hayatta sizi en mutsuz eden şey bu mu nitekim?

Yani… Esasen sonrasında birilerine muhtaç kalmaya başlıyorsunuz ve hayat kaliteniz düşüyor. Sırtınıza nemlendirici sürmek tıpkı vakitte esnekliğinizi korumak, tıpkı vakitte dinç olmak, tıpkı vakitte kimseye muhtaç olmamak demek. O yüzden gelecekte düzgün ve kaliteli yaşamak için şimdiden gerçek adımları atmak gerekiyor.

Bilmiyorum karışık. Çok tatlı, çok seviyorum onu. Çok hoş oldu o da, âlâ bi tabiple çalıştı daha evvel tanışmıştım onunla. Beğeniyorum… Benzedi bana bu ortada. Bi yerde ben ona benziyorum, bi yerde o bana benziyo. Ortak noktayı bulucaz Seda Abla.

Çook, inanılmaz! Bana bebek üzere baktılar, ben de bu saatten sonra onlara bebek üzere bakıyorum. Ben ne giyiyorsam birebirini giyiyorlar, ben ne yiyorsam birebirini yiyorlar. Nerde memnunlarsa orada yaşasınlar istiyorum.

Var. Çok sıkıntı bir operasyondu bu ortada. Benim birinci operasyonumdu. Tek başına gittim ameliyata. O kadar zordu ki, kendimi camdan atmak ve ölmek istedim. Yaptıracak olanlar bu söylediğimi çok yeterli dinlesinler. Zira sanırım en büyük acı popo estetiği.

İmplant. İçine bi şey koyup kapatıyorlar. Kas altına yerleştirildiği için implant, tüm kası yırtıp parçalıyor. Abartıyorum tahminen yırtıp parçalamıyor lakin ziyan veriyor. Ben konuta gittiğimde yatağa uzandım yüz üstü, dizimi üst çekemiyorum. O denli bir acı! Ayaklarımın üzerine basabilsem, yürüyebilsem kendimi o residance’ın camından aşağı atıp o acıyı hissetmemeyi çok isterdim. Neyse ki geçti…

Hayatımda gittiğim birinci cenazenin kardeşimin cenazesi olması hayatımın en büyük travmam. En çok üzüldüğüm şey, çok berbattı… O yüzden yakınlarınızın cenazesine gitmeden kendinizi cenazeye gitmekle ilgili alıştırın. Çok berbattı benim için kardeşimi görmek, kardeşimi gömmek. Allah kimseye yaşatmasın çok makûs. 

Kaç yaşında kaybettiniz?

18’di. Bu yüzden gerçek yaşamak, sistemli yaşamak, düzgün beslenmek, sağlıklı yaşamak bunların hepsi benim için çok değerli. Bunları yapıyorsam sanırım o yaşadığım travma yüzünden.